Het geloof geeft mij rust

Onderstaand interview verscheen eerder in deze nieuwsbrief op 19 februari 2021. Neda was toen nog bezig met haar asielprocedure, die was begonnen in 2015. Een periode waarin Neda niet kon werken of studeren en steeds onzeker was over haar toekomst. Zeer onlangs hoorde Neda dat haar derde asielverzoek is toegewezen. Eindelijk, na zoveel jaren. Neda kan nu gaan werken aan haar toekomst.

In de dienst van 26 maart 2023 heeft Neda de gemeente van de Kruiskerk kort bedankt. Dit waren haar woorden:

“God wil dat jullie bij Hem horen. Hij is trouw en Hij doet wat Hij belooft.
Beste gemeenteleden, graag wil ik jullie hartelijk bedanken voor jullie steun en liefde in al die jaren. Het is zo mooi om te weten dat we niet alleen hoeven te zijn in ons lijden, maar dat God bij ons is en ons door alle stormen van het leven zal leiden. Ik ben dankbaar voor jullie gebeden en bemoedigende woorden die mij hebben geholpen om mijn vertrouwen in God te stellen. Nogmaals bedankt alle mensen van de Kruiskerk die steeds met mij hebben meegeleefd voor alle steun en liefde die jullie mij hebben gegeven. Ik bid dat God jullie zal zegenen en dat Hij ons samen zal blijven leiden en sterken in ons geloof. Amen.“

Neda Amirgol is in Iran geboren en in Nederland christen geworden.
Ze vertelt over hoe dat is gegaan.

“In 2015 ben ik naar Nederland gekomen om te studeren. Ik zag op Facebook een aankondiging van een bijbelstudie van een Iraanse kerk in de Arent Janszoon Ernststraat. Ik was benieuwd: wat is het christendom, wat is een andere religie. Ik ben dus naar die cursus gegaan. Ik had toen ook een taalcoach, Christie. Zij was ook christen. We zijn ook een keer samen naar de kerk gegaan en zo ben ik christelijke mensen tegengekomen.

Mijn eerste kerkdienst was in de Iraanse kerk. Ik heb het heel bijzonder gevonden maar wel heel anders dan diensten in een Nederlandse kerk. Of er dingen waren die me aanspraken? Ja de sfeer is heel anders dan in een moskee. Lieve mensen, die mij helemaal niet kennen, maar wel met mij hebben gebeden. Ik was echt welkom.

Toen heb ik me aangemeld voor de asielprocedure en kwam in het AZC in Ter Apel. Ik kwam toen bij een kerk in Appingedam. Daar wilde ik gedoopt worden. Daarvoor heb ik een cursus gevolgd over het geloof, om me voor te bereiden op de doop. Op 7 mei 2017 ben ik gedoopt. Ik heb het filmpje daar nog van. Het was voor mij een heel bijzondere dag.

Toen ik in Amstelveen kwam wonen kreeg ik weer een andere taalcoach, Tineke. Ik heb haar gevraagd of zij een goede kerk wist. Haar schoonzus Elly ging altijd naar de Kruiskerk. Ik heb gevraagd of we een keer samen konden gaan. Ik ben met haar samen naar de Kruiskerk gekomen. Nu ken ik heel veel mensen in de Kruiskerk en ik ben echt blij. Ik heb ook een Alfa-cursus gevolgd bij de Stadshartkerk in Amstelveen.

In de Stadshartkerk volg ik elke twee weken een kringavond. Pas hadden we het over de vraag wat God van ons vraagt. Ik denk dat God van mij vraagt dat ik meer naar hem luister. Door mijn moeilijkheden kan ik me soms niet goed concentreren. Maar sommige dagen kan ik Gods aanwezigheid echt voelen. Ik heb geen paspoort en ik ben al meer dan vier jaar van mijn familie gescheiden, maar ik heb God.

De God in mijn hoofd en in mijn hart was altijd een liefdevolle God. Maar het beeld van God dat de Islam wilde laten zien was anders. En ik wist dat dat niet het goede beeld was van God. Het klopte niet. Er is nu geen conflict meer in mijn hoofd tussen het christelijke beeld van God en wat ik voel. Daar ben ik naar op zoek geweest. Als ik ’s morgens wakker wordt, weet ik dat iemand voor mij zorgt, wat er ook die dag gebeurt.

Jezus is het perfecte beeld van God, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik zie God nu als vriend, als vader. Ik kan mijn pijn en mijn verdrietige dagen bij Hem neerleggen. Niet altijd, het is moeilijk, maar ik probeer het en het werkt. Vroeger kon ik niet 100% vertrouwen. En sommige dagen vind ik het nog steeds niet makkelijk. Maar er zijn heel veel dingen opgelost. Soms weet ik niet hoe, maar ik zie er de hand van God in, om mij te helpen. Bijvoorbeeld bepaalde mensen die op mijn pad komen. Dan denk ik: dat kan geen toeval zijn. Het is echt een plan van Hem. In het AZC ontmoette ik bijvoorbeeld Marcie. Zij is ook Iraanse en christen en we zijn goede vriendinnen geworden. En ook veel mensen in de Kruiskerk en de Stadhartkerk. Ik krijg kippenvel als ik daar aan denk.

Toen ik nog geen christen was, bad ik op school of thuis, want dat was verplicht. Of ik deed het voor mijn vader. Ik had dan niet het idee dat ik contact had met God. Het was in het Arabisch en niet in mijn eigen taal. Ik bad wel, maar niet met mijn hart.

Nu ik christen ben, maakt het niet uit waar of wanneer of in welke taal. Ik kan bidden in bed of buiten of waar ik het maar nodig heb. Het hoeft niet op een speciale manier. Dat is echt een verschil. Ik vraag aan God om op een weg te komen waar ik mij blij en veilig kan voelen. En ik ben blij en dankbaar voor mijn huisgenoten en mijn werk en de aardige mensen om mij heen. Ook al is mijn situatie onzeker, ik voel me veel sterker dan vroeger en dat is de kracht van het gebed.

Jezus is voor mij God, is vader, is een vriend, is steeds heel dichtbij en hij geeft me vergeving en liefde. Het maakt niet uit of ik het vraag of niet, Hij geeft het altijd. Als je iets van je vader vraagt zegt hij geen nee. Sommige dagen ben je teleurgesteld of triest. Maar het geeft een veilig gevoel dat Hij voor alles zorgt. Dat is in mijn hart en in mijn hoofd. Daarom krijg ik kracht en kan in mijn onzekere situatie blij zijn en mijn dagelijkse dingen doen. Hij is altijd op de achtergrond.

Mijn favoriete Bijbelboek is de Psalmen. Ik vind het echt poëzie. Het zijn gebeden en klachten, ook in moeilijke dagen, maar je weet dat het goed gaat komen.

De mensen in de Kruiskerk zijn heel aardig en de dienst is altijd in orde. Ik geniet ervan de mensen in de Kruiskerk te zien en in de zanggroep te zingen. Dat zingen was een heel nieuwe ervaring voor mij, ik had nooit eerder gezongen. Ik voel me heel fijn in de Kruiskerk. Ik vind het ook fijn om af en toe bij de kinderdienst te helpen en dan te horen wat  kinderen denken over een stuk uit de bijbel dat we lezen.

Soms, als de preek over een moeilijk onderwerp gaat, is mijn Nederlands niet goed genoeg en moet ik woorden opzoeken of aan andere mensen vragen. Maar dat zou in elke kerk zo zijn. Een preek die mij bijzonder aansprak ging over vergeving. Het maakt niet uit hoeveel zonden je hebt. God meet het niet met een lineaaltje. Je mag God altijd vergeving vragen.

Als mensen mij zouden vragen “waarom zou ik in God geloven”, dan zou ik zeggen: het geloof geeft mij rust. Die rust heb ik nooit ergens anders gevonden. De aanwezigheid van de Heilige Geest in mijn leven geeft rust ook in moeilijke dagen.

Verder wil ik zeggen dat ik echt dankbaar ben dat ik veel kaarten van mensen van de Kruiskerk heb gekregen, ook van mensen die ik niet ken. Ze leven met mij mee in moeilijke dagen. Dat is voor mij een teken van God.”