Een jonge vrouw bij het kruis

Jany Steur – van Harten

GASTCOLUMN


Het is nog steeds een bijzondere tijd. Het nieuwe normaal is nog altijd van kracht. We moeten er telkens aan herinnerd worden dat we anderhalve meter afstand moeten houden. Dat is voor velen toch wel moeilijk want voor je het weet sta je toch te dicht bij de ander. Maar wat de realiteit ook is, is dat ons leven verder  gaat en we gewend raken aan het dagelijks leven  zoals dat nu aan ons voordoet.

We mijden de drukte, we dragen mondkapjes in het openbaar vervoer, ontsmetten de winkelkarretjes en houden afstand wanneer we onderweg mensen tegen komen.
In de afgelopen weken zijn de maatregelen wat versoepeld. Er mag weer naar het theater gegaan worden, we mogen weer gebruikmaken van de horeca en in restaurants zijn we weer welkom omdat de tafels op de geboden afstand zijn neergezet. Er mag weer gevlogen worden onder strikte voorwaarden en daar maken toch betrekkelijk veel mensen gebruik van. Mits daarbij de voorschriften in acht genomen worden. (Soms blijkt dat de zaken weer teruggedraaid moeten worden).

Regels  gelden ook voor kerkdiensten. In de afgelopen maanden hebben we het moeten doen met de online-diensten. Dat was wel mooi en velen hebben deze diensten ook gevolgd. Zowel via kerkdienstgemist als op de TV via RTVA. Bijzonder dat wij als kerk daar gebruik mochten maken van hun uitzendtijd. En wat een hulp hebben we daarbij ondervonden van de vrijwilligers van RTVA. Daar zijn we dankbaar voor. Evenals onze vrijwilligers die er zondags zijn voor beeld en geluid.
De beelden vanuit de kerkzaal laten je meekijken met  wat daar te zien is. Het kleurrijke  raam van glas in beton is vaak in beeld. Daarin zijn o.a. kruizen verwerkt.

Nu mogen we weer samenkomen met een aangegeven aantal gemeenteleden. Maar in de meeste kerken wordt toch nog met enige voorzichtigheid mensen toegelaten.  Je mag je opgeven welke zondag je naar de kerk wilt komen om een online-dienst daar bij te wonen.
Het is mooi dat die gelegenheid er is maar of je het vertrouwde gevoel krijgt bij het zien van de kerkzaal met een maximaal aantal stoelen die op afstand van elkaar staan. Stoelen waarvan toch een klein deel bezet is. Een gesprek met je naaste is bijna niet te doen. Waar mensen van beeld en geluid bezig zijn om alles in orde te maken, dat alles heeft niet de sfeer van de kerkdienst zoals wij die gewend waren.

Nu wil ik terugkomen op de kruizen die de Paaskerk heeft.
Twee, aan de linkerkant in het prachtige raamwerk waar goed over nagedacht is. Opvallend zijn die twee kruizen. Het kleine kruis leunt tegen het grote kruis. Niet alleen in het raam maar ook achter in de kerkzaal aan de pilaar hangt een kruis.

Op één van de zondagen werd ik bepaald bij het kruis dat buiten aan de kerkmuur hangt. Gewoonlijk zie ik het natuurlijk wanneer ik  gebruik maak van de ingang op het kerkplein. Maar deze keer keek ik er met andere ogen naar. Bij het weggaan, als één van de laatsten, zag ik een jonge vrouw staan met haar gezicht opgeheven naar het kruis met haar handen tegen elkaar. Zij was aan het bidden. Haar gebedshouding ontroerde mij en ik werd geraakt door wat ik zag. Zij stond letterlijk stil bij het kruis. Wat zal haar gebed geweest zijn? Vragen om nabijheid van God, vertellen wat haar moeiten zijn, haar verdriet of dankte zij God voor, ja waar voor?
Het is gewoon dat er in de kerk gebeden wordt, en zie het wordt ook gedaan buiten de kerk.
God zal haar vast gehoord hebben. En niet alleen deze jonge vrouw. Menigeen zal gebeden hebben in deze lastige tijd om hulp, kracht en troost. Gebeden tijdens intens verdriet en gemis. Om geduld en nabijheid. Ook zal menigeen God gedankt hebben om herstel van wat niet goed was, om het welzijn van dierbaren. Om het goede dat gegeven werd door mensen die er waren voor hen.
Gebeden, dankbetuigingen, zomaar wat er in een mens opkomt of stil zijn zonder woorden.
Daarover is veel te lezen in het gebedenboek dat in de stiltehoek achter in de kerkzaal op de tafel ligt. Af en toe lees ik er in en zie zoveel reacties van dankbaarheid maar ook van zorgen en verdriet. De kleine paaskaars brandt, op de devotietafel branden ook kleine lichtjes, aangestoken door iemand die daar troost vindt of om bemoediging.
In de kerk is het de laatste tijd stil, te stil. De preekstoel is al bijna een halfjaar niet gebruikt en staat er wat verloren bij.
Mensen worden gemist, ontmoetingen zijn er maar met een paar mensen. Koffie drinken moet op anderhalve meter afstand van elkaar. Spontaan binnenlopen mag wel maar eerst je handen desinfecteren.

Toch verlang ik er naar om meer mensen weer terug te zien en ik geloof dat ik niet de enige ben.
Want in het Godshuis willen wij Zijn woorden horen en moeten onze gebeden weer kunnen klinken.
Zingen met elkaar mag dan niet maar het luisteren naar wat er voor ons gezongen wordt en de tekst meelezen dat is echt niet erg.
Dat het weer mogelijk is om met elkaar samen te zijn, met al onze zorgen en ons verdriet.  De aanwezigheid van anderen je goed doet. Waar het zonlicht de kleuren verspreidt over het doopvond en over de bijbel op de lezenaar  in de kerk waar de kruizen in het raam ons troost willen bieden.

Jany Steur – van Harten, 6 augustus 2020


Gemaakt door Jan Meine Jansen 1963


Paaskerk