Duisternis

COLUMN

Lamkje Sminia

Als het buiten donker wordt en de avond overgaat in de nacht wordt het gewoonlijk tijd om zich voor te bereiden om naar bed te gaan. We wensen elkaar wel-te-rusten, kruipen in rust en vrede  onder de wol of worden met liefde toegedekt. Kinderen zingen hun avondgebedje: …. Heere houdt ook deze nacht over mij getrouw de wacht.”  In vertrouwen geven we ons over aan de nacht in de wetenschap dat er weer een dag komt met nieuwe mogelijkheden en uitdagingen: “Dank U voor deze nieuwe morgen!” Wat een voorrecht! Velen in andere landen ondervinden alleen duisternis.
Ik begin pas ’s avonds op te leven en benut juist de laatste uren van de dag voor activiteiten. Vervolgens lig ik de eerste uren in bed te reflecteren van wat ik die dag heb verricht of wat de laatste tijd rondom mij in de wereld is gebeurd: waar werd ik blij van, waarvan verdrietig, en wat staat mij nog te doen? Om daarvan niets te vergeten én om rustig te kunnen slapen heb ik naast mijn bed een notitieblokje liggen waar ik dat dan even opschrijf. De laatste weken komt er echter weinig uit mijn handen en word ik ’s nachts uit mijn slaap gehouden vanwege de gebeurtenissen in Israël-Palestina. Ik volg de berichten op diverse media, op de televisie met name Al Jazeera, de nieuwszender die alle ontwikkelingen in het Midden-Oosten ter plekke verslaat.  Nachtelijke onrust  ….!

In Palestina, het door velen het  ‘Heilige Land’ genoemd, wordt jegens de Palestijnse bevolking door de Israëlische regering groot onrecht aangedaan, wat het daglicht niet kan verdragen. Op hun door Israël bezette Westelijke Jordaanoever wordt steeds meer grondgebied, waarvan de meeste inwoners afhankelijk zijn voor hun levensonderhoud, geconfisqueerd voor de bouw van (illegale) Joodse nederzettingen. Huizen worden met regelmaat op militair bevel verwoest, families met veel kinderen dakloos gemaakt, om plaats te maken voor Joodse kolonisten. In Oost-Jeruzalem worden huizen opgeëist door fanatieke Joodse nationalisten met vaak vervalste papieren. Vorige week kwam dit tot een lang-te-verwachten uitbarsting bij een zoveelste huisuitzetting die ‘even’ werd uitgesteld.
Op 15 mei 1948 vond voor de inheemse Palestijnen de Nakba, de grote Catastrofe, plaats doordat in de nacht ervoor Joodse zionisten, onder leiding van Ben Gurion, in Palestina eenzijdig de staat Israël uitriepen. Niet-Joodse Palestijnen werden uit dat gebied verdreven met achterlating van huis en bezittingen, zo’n 600 dorpen werden met de grond gelijk gemaakt. Teruggave en terugkeer werd met wetten onmogelijk gemaakt. In 1967 werd ook nog de Westoever met Jeruzalem veroverd en bezet: een ‘on-going’-Nakba volgde, een nachtmerrie waar tot nu toe nog geen einde aan lijkt te komen.
Palestijnen hebben geen leger. De enige gewapende verzetsgroep, in Gaza, probeert Israël duidelijk te maken dat het zich terug moet trekken uit de bezette Palestijnse gebieden. Israël ziet zichzelf met zijn geavanceerde wapens en leger, als de (Godgegeven?) onbetwistbare machthebber van álle land.
Vooral kinderen worden (bewust?) de dupe in het conflict. Zij kunnen niet rustig slapen met: “Ik ga slapen, ik ben moe, …… “. Door het Israëlische leger worden ze bij nacht en ontij van hun bed gelicht, op onbekende legerposten zonder hun ouders vastgehouden, uitgehoord, systematisch psychisch en fysiek geïntimideerd en zelfs aan marteling onderworpen. Rapporten van internationale, maar óók Israëlische, mensen- en kinderrechtenorganisaties spreken boekdelen.  : Alom duisternis in Palestina!

Over enkele dagen vieren alle christenen het Pinksterfeest: Gods Heilige Geest die neerdaalde op de aanwezigen In Jeruzalem. Jeruzalem waar niet alleen moslims, maar ook christenen lijden onder de bezetting en de doorgezette verjoodsing van deze geannexeerde stad. Vanuit die situatie roepen zij al decennia lang de wereldkerken om hulp:  Open brief van de Nationale Coalitie van Christelijke Organisaties in Palestina (NCCOP) aan de Wereldraad van Kerken en de oecumenische beweging. Hun situatie in het ‘Heilige’ land wordt steeds nijpender en onleefbaar. Jongeren zien geen toekomst en trekken weg. Er bestaat ook terechte vrees over het behoud van de eeuwenoude kerken, kloosters, moskeeën en religieuze gebeds- en gedenkplaatsen.

Moge het vuur van de Heilige Geest alle onrecht en geweld van de duisternis aan het licht brengen én verteren; en zich in Palestina verspreiden als lichtend vuur van hoop en een vreedzame toekomst.

Hebben christenen daarbij niet een opdracht: om het te blijven aanwakkeren, zodat het nóóit dooft!

Lamkje Sminia, 21 mei 2021