Johns liefde

COLUMN

Wilma Beukhof

Er zoemt al weken een lied door mijn hoofd. Dat gebeurt wel vaker. Ik zing graag, en in de loop der jaren ben ik lid geweest van een aantal koren, en heel veel van die liederen zijn in mijn langetermijngeheugen opgenomen. Helaas niet altijd even goed, en dan zit ik me dus steeds af te vragen hoe een bepaalde zin of een bepaald loopje eigenlijk ook alweer ging. Ik blijf dan maar proberen om dat weer terug te vinden, en na -tig keer proberen komt er vaak ook wel weer een en ander bovendrijven, maar niet altijd. Heel irritant!

Onze kinderen kwamen ook nog wel eens thuis met een liedje dat ze op school hadden geleerd. Zo was er ook eentje over de winter: “IJskoud, bloemen op de ruiten. IJskoud, pegels aan ’t kozijn.” Na de eerste die dat lied had geleerd, kapte ik het zingen daarvan meteen af, want dat was nu typisch zo’n lied wat dagen bleef hangen. Meestal was het dan echter al te laat en zat je er weer voor een tijdje aan vast. Ze deden het er trouwens ook wel om, even mama pesten.

Goed, er zit nu dus ook weer een lied (van John Denver) in mijn hoofd: “Perhaps love is like the ocean, full of conflict, full of pain…” Het kwam er in nadat ik hoorde van een kind dat plotseling was overleden. Liefde is als een schuilplaats tegen de storm, een plek om je warm te houden. Een raam of open deur om je binnen te nodigen. Misschien ook een oceaan van pijn, een donderbui. Liefde is vluchtig, en ijzersterk.

Ik vraag me af hoe dat lied nu ineens weer boven komt drijven. Ik heb het niet onlangs gehoord, en ook nergens gelezen, en het is al bijna 40 jaar geleden dat ik het heb geleerd. Zou Iemand mij er wat mee te zeggen hebben? Moet ik er iets mee? Het is wel vaker gebeurd dat een bepaald lied, of een bepaalde Bijbeltekst naar me toe kwam, vaak meerdere malen achter elkaar. Soms heb je in de ochtend- en avonddienst op zondag twee verschillende predikanten, met dezelfde tekst. Of vanaf heel verschillende kanten, die niets met elkaar te maken hebben, hoor je ook hetzelfde. Heeft God daarin dan wat tegen je te zeggen? Zoals in Psalm 62 staat: “God heeft één ding gesproken, ik heb dit tweemaal gehoord.” Volgens de kanttekeningen bij de Statenvertaling betekent dat, dat God meermalen heeft gesproken om het onzekere zeker te maken. Het is meestal niet zo dat ik dan echt om zo’n tekst verlegen zit, dus ik word als het ware bij mijn nekvel gegrepen: “Hé, luister eens, dit wil Ik je zeggen! Doe er wat mee!”

Dat heb ik heel duidelijk ervaren toen me, enkele jaren voor mijn huwelijk, werd gevraagd om bij stichting Agapè te komen werken. Dat is een werkkring zonder salaris, je levensonderhoud wordt door giften bijeengebracht. In de tijd dat ik moest beslissen of ik dat aandurfde (nee!), kreeg ik ook heel duidelijk op zo’n manier antwoord van God: van diverse kanten, door mensen die niet wisten waar ik mee bezig was; die niet eens wisten dat ze hiervoor van Hogerhand werden gebruikt! Maar op andere momenten word ik op zo’n manier bepaald bij dingen in mijn leven die niet goed zijn, of waarin ik nog moet groeien, bijv. in discipelschap of vertrouwen of geloof.

Ik ben ervan overtuigd dat Gods liefde, de agapè, hieraan ten grondslag ligt. Jammer dat John Denver het niet over die liefde had. Er is namelijk een groot verschil tussen agapè en love: er is geen perhaps, geen misschien. Gods liefde is rotsvast.

Wilma Beukhof, 15 december 2018