Over de brug

COLUMN

Wilma Beukhof


Als kind heb ik ooit het liedje “Moeder, onze kraai is dood, hij is van zijn stokje gevallen” geleerd. Waarschijnlijk van mijn vader, want ik kan me niet voorstellen dat zo’n liedje op school werd geleerd, en het is wel net het soort liedje wat ze bij mijn vader thuis zongen. In boeken zoals “Dik Trom” lees je inderdaad dat er in vroeger tijden wel eens een kraai als huisdier werd gehouden. Je kunt het je nu niet meer voorstellen: zo’n groot beest in een kooitje, en dan zo tam dat hij er niet vandoor ging als je hem eruit haalde. Maar toen hadden ze zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen dat er nu bijvoorbeeld slangen als huisdier worden gehouden.

Toen mijn man en ik trouwden, deed binnen een maand onze eerste hond zijn intrede in ons gezin: een vuilnisbakkie van de boerderij, onder de vlooien. Flappie, vanwege haar flaporen. Een kleine zwarte ondeugd, die de pantoffels van de boer al had gesloopt. Elf jaar mochten we haar bij ons hebben, toen lag ze ineens dood op de deurmat.

Het heeft een jaar geduurd voor we weer een nieuwe hond namen: Laika. Iets minder een vuilnisbakkie, beide ouders waren bekend, maar wel van verschillende rassen. En deze keer gelukkig geen vlooien. Een kruising kooiker met heel korte pootjes. Maar met die korte pootjes kon ze best hard lopen en zelfs over hekken klimmen. Afgelopen zomer bleek ze zo ziek te zijn, dat we haar moesten laten inslapen, 15,5 jaar oud.

Toen Flappie dood ging, hadden wij net onze jongste zoon gekregen, dus ging de aandacht vooral daarnaar uit. Maar nu Laika dood is, mis je dat beest echt. Elke keer als je in de bijkeuken komt, waar haar mand stond, wil je nog tegen haar praten. En als de buitendeur ’s avonds op slot gaat, realiseer je je dat je de hond niet meer uit hoeft te laten.

Een week na het inslapen van Laika kregen we van de dierenarts nog een kaart als teken van medeleven. Daar staat een hond op die naar de ondergaande zon zit te kijken. Gelukkig niet zo eentje met een regenboogbrug erop. In de legende van de regenboogbrug bevindt zich aan de andere kant van de brug een soort paradijs voor dieren, waarin ze ook weer volledig gezond zijn. Ze missen alleen hun baasje, en als die op de regenboogbrug staat, vliegen ze daarnaar toe en worden ze weer verenigd, voor altijd. De betekenis van de legende is, dat je huisdier voor altijd levend blijft in je hart. Maar een paradijs waarin je iemand mist, is dat wel een paradijs? Ik ben blij dat we als christen een betere toekomst voor ons hebben!

De dierenasiels zitten momenteel helaas weer vol met huisdieren die, nu hun baasjes niet meer zoveel thuiswerken, afgedankt worden. Vaak slecht opgevoed, niet gewend om alleen te zijn, vind dan maar eens een nieuwe baas! Wij zijn zelf op zoek naar een nieuwe pup, maar je komt steeds bij broodfokkers uit, en dat willen we absoluut niet. We hebben al in het paradijs als mens de verantwoording gekregen voor de dieren, en dan moet je goed voor ze zorgen, zelfs al zijn ze niet eens van jou. Alleen zijn dat inmiddels de enige honden die nog een beetje betaalbaar zijn. Voorlopig is er hier dus nog geen nieuwe pup…

Weet u wat het met dat liedje van die kraai is? Het is gemaakt op dezelfde wijs als “Grote God, wij loven U, Heer, o sterkste aller sterken! Heel de wereld buigt voor U, en bewondert Uwe werken. Die Gij waart ten allen tijd, blijft Gij ook in eeuwigheid!” Geen regenboogbrug nodig om Hem te ontmoeten, geen paradijs waarin we iemand missen, want Hijzelf is al over de brug gekomen.

Wilma Beukhof, 29 oktober 2021