Papa’s verlanglijstje

COLUMN

Wilma Beukhof


De vakanties waren amper om toen er in ons gezin al weer werd gesproken over kruidnoten. ’s Lands grootste grutter heeft ze eind augustus al in de schappen liggen. Jongste zoon wilde ze erg graag hebben. Nu koop ik ze in principe alleen in november, dat vind ik vroeg genoeg, maar goed, hij betaalde ze zelf (lang leve het vakantiebaantje!), dus deze keer kreeg hij zijn zin en ging er een zakje in de winkelkar.

Over een poosje komen ook de sinterklaasfolders weer in de bus. Enkele jaren geleden konden de kinderen uren zoet zijn met het bekijken wat ze graag wilden hebben. Ze mochten hun voorletter erbij zetten, en dan keek ik waar hun belangstelling naar uitging. Niet dat ze alles dan kregen wat ze aankruisten, maar als indicatie is zo’n folder c.q. boek niet zo gek. Het heeft me heel wat uren gekost om de mand met cadeautjes vol te krijgen voor een niet al te gek bedrag. Tegenwoordig zijn we fan van lootjes trekken. Het voordeel van en voor volwassen kinderen is dat cadeautjes gemakkelijker buiten het alziend oog van moeder om binnen kunnen komen.

Het nadeel van sinterklaas, verjaardag en (in mijn geval) moederdag vind ik dat ik steeds weer een verlanglijstje moet maken. Eigenlijk ‘heb ik alles al’. Ik handwerk veel, dus bolletjes wol zijn altijd welkom, maar drie keer per jaar wol wordt ook wel een beetje saai. Gelukkig worden mijn verjaardag en moederdag tegenwoordig nogal eens gecombineerd, dat scheelt dan weer.

Als je een Facebookaccount hebt, en je hebt je verjaardagsdatum ingevuld, dan krijg je sinds enige tijd een poosje voor je verjaardag een voorstel om een inzamelingsactie voor een goed doel te starten.  Je mag zelf weten welk doel je neemt. Dat vind ik nog niet zo gek, zij het dat ik van de meeste Facebookvrienden toch nooit een cadeautje krijg, en dit dus ook geen zin heeft. Als je zelf alles al hebt, waarom dan niet aan een ander gedacht?! Zo hebben wij ook eens tien kippen cadeau gedaan bij een huwelijk: via Oxfam Novib hebben we een gift gegeven voor tien kippen ergens in Afrika, en daar kreeg het wat oudere bruidspaar een certificaat van, plus het beeldje van een kip dat we er nog bij hadden gekocht. Ze hadden verder toch alles al.

Soms vraag ik me wel eens af of we in ons gebed ook niet alleen maar verlanglijstjes indienen. Alle noden en zorgen in ons leven worden voor God neergelegd, en dat is goed. Maar ik zou  het als ouder niet leuk vinden als mijn kinderen alleen maar bij me zouden komen voor dingen die ze willen hebben of waar ik voor moet zorgen. Het is ook wel prettig als ze laten blijken dat ze me lief vinden. Zou onze Vader in de hemel dat ook niet hebben?

Het Onze Vader begint daar ook mee: eerst de Naam van God die geheiligd wordt, Zijn koninkrijk dat komt, Zijn wil die geschiedt. En pas dan komt het verlanglijstje: dagelijks brood, vergeving van de schulden, verlossing. Zijn wij soms niet erg egoïstisch? Wat een wonder dat God dan toch nog onze gebeden wil verhoren! Zoals ik vroeger lang niet altijd kocht wat de kinderen in de sinterklaasfolder hadden aangestreept, zo geeft Hij niet altijd wat wij wensen: Hij weet als onze Papa beter wat we nodig hebben dan wijzelf.

Weet u wat er op Zijn verlanglijstje staat?

Wilma Beukhof, 2 oktober 2020