Afscheid

COLUMN

Lamkje Sminia


Het leven bestaat voor een groot deel uit afscheid nemen. Afscheid is een beetje sterven, vanaf het moment van geboren worden tot het ogenblik van de dood. Bij de geboorte al neem je afscheid van de geborgenheid in de baarmoeder en gedurende je verdere leven zijn er vele omstandigheden waarin je afscheid neemt van een deel van je leven: van familie, vrienden, van school, van collega’s op het werk, je huis, je vaderland, en uiteindelijk van het leven zelf.

Elke levensfase brengt een afscheid met zich mee van de voorgaande periode, soms uit eigen keuze, soms noodgedwongen. Het kan een fysiek moment zijn, een groet, een woord of een handdruk. In de meeste gevallen is het een emotioneel proces dat vaak al ver voor het concrete afscheidsmoment op gang is gekomen en nog lange tijd erna doorwerkt. Je voelt het verlies, voelt je alleen gelaten en moet op eigen kracht je leven zien te herpakken. Daarbij blijven herinneringen doorwerken en geven je kracht, de mooie momenten en belevenissen, zichtbaar in foto’s en brieven. Bij belangrijke beslissingen vraag je je af: Wat zou hij/zij mij hierin geadviseerd hebben, hoe zou hij/zij gehandeld hebben?

Momenteel zit ik in een verhuizing, en moet afscheid nemen van het huis waarin ik het grootste deel van mijn leven heb doorgebracht en lief en leed heb gedeeld met mijn kinderen en geliefden. Afscheid van de kamers, elk met hun eigen verhaal van ontmoeting en gezelligheid, de keuken waarin ik de dagelijkse maaltijd mocht bereiden, de zolder waarin vele spullen van voorgaande jaren zijn opgeslagen, de tuin waarin ik wroetend in de aarde de mooie seizoenen mocht helpen op te bloeien, als elke keer een nieuwe schepping.
Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik zoveel goede herinneringen mee kan nemen en een plek kan geven in de nieuwe woning die op mijn pad kwam.

Gisteravond ‘Witte Donderdag’: In de kerk hebben we symbolisch afscheid genomen van Jezus. In gedachten waren we erbij, bij het avondmaal waarin Jezus te midden van zijn leerlingen zijn afscheid aankondigde. Hij gaf perspectief aan hen, aan ons en allen die in Zijn boodschap geloven: we blijven niet eenzaam achter, Zijn Geest zal bij ons blijven.

Voor Hem, en daarmee voor ons, is de dood geen definitief afscheid. Op de derde dag zal Hij opstaan, de eerste dag van een nieuw leven.

Wij mogen voortleven met alles wat hij ons heeft nagelaten.
En bij alles wat wij doen, kunnen we in vertrouwen op Hem terugvallen:
wat zou Hij mij geadviseerd hebben, hoe zou Hij gehandeld hebben?
Zijn levenswerk en Geest geeft ons leven richting en een nieuwe impuls.

Vrolijk Paasfeest!

 

 

Lamkje Sminia, 7 april 2023

Het Laatste Avondmaal (Frans Francken (I))*

Het Laatste Avondmaal is een schilderij van de Zuid-Nederlandse kunstschilder Frans Francken (I) met als thema Het Laatste Avondmaal van Jezus tussen zijn apostelen. Het wordt bewaard in de Heilige Kerstkerk te Gent.

Het onderwerp is bekend en talloze keren op doek gezet. Opvallend hier is het hondje vooraan op het schilderij dat de trouw van de discipelen aan Christus symboliseert. Op de vloer is een vlieg afgebeeld, symbool van de duivel (Beëlzebub), de heer van de vliegen.

Frans Francken (I) (de Oudere) (Herentals, ca. 1542 – Antwerpen 1616) was een Zuid-Nederlandse kunstschilder uit de barokperiode, een van de belangrijkste schilders in Antwerpen tijdens de Contrareformatie. Hij is vooral bekend om zijn grote altaarstukken en allegorische schilderijen. Hij behoorde tot de Franckendynastie van schilders die in de 17e eeuw een belangrijke rol speelden in de Antwerpse kunstwereld
Hij wordt hier Frans Francken (I) of de Oudere genoemd om hem te onderscheiden van zijn derde zoon Frans Francken (II), en diens zoon Frans Francken (III), die beiden eveneens schilders waren. Ook zijn zoon Hiëronymus Francken (II) en zijn broers Hiëronymus (I) en Ambrosius Francken (I) waren lid van deze schildersfamilie.