Dit is de tijd
COLUMN
Gerben Drost
In nummer 5 van kerkblad Present dit jaar verzuchtte ik in een column:
“ Wat ons verder te wachten staat in de zomer. Hopelijk geen voortdurende hitte en droogte”.
Nou, daarop volgde een zomer met een langdurende hittegolf en een droogte van jewelste. Fijn dat er in de herfst wat water tot ons kwam.
Nu de wintertijd. De klok gaat komend weekend een uur terug/achteruit. Een uur langer slapen…
In de komende winter hoop ik niet op een Elfstedentocht, al helemaal niet een met schaatsers in een bubbel en zonder publiek.
De betrokkenheid op de andere beslissende werkelijkheid houdt mij overeind. Was na 13 maart maar twee keer in een viering in een kerk (Grote Kerk te Edam en de Kruiskerk). En verder elke zondag online. Ook uitvaarten – van dierbaren – meegemaakt.
Enorm meegeleefd met de Joodse feestdagen. Over Tesjoeva, hoe zwaar dat is en hoe enorm verruimend. Tik het woord maar in op internet. En lees dan plots ook van Abby Chava Stein. Een ultraorthodoxe rabbijn die een transgender vrouw werd. ‘Becoming Eve’, wat een transitie. Wat een verhaal. Lees het boek.
Inclusiviteit en diversiteit raken me. 1 miljoen migrantenchristenen in Nederland. Samuel Lee met de Bijbel in de Bijlmer. De Spiegelreis van Koetsveld en Odaci, dwars door elkaars geloof. Gunst dat zou ik nog wel willen doen in de kerk: ambtsdrager met bijzonder opdracht voor oecumene en interreligieuze dialoog. Pech, beiden zijn afgeschaft.
Recent op coming out day kreeg ik het voor elkaar om de regenboogvlag te laten hijsen voor het kantoor waar ik tot 13 maart jl. werkte. Sinds die tijd werk ik thuis. Kan dus ook….
Elk nadeel heb zijn voordeel. Ben doende met mijn boekenkasten. Veel boeken gedumpt in de blauwe afvoerbak. Werk van theologen, het hele oeuvre van Agatha Christie, John Updike, etc. etc. Wat ook een stof verwijderd. Ontstaat gelijk ruimte om nieuwere boeken te plaatsen. En wat is er veel wat ik (nog) niet kan dumpen… Krijg er pijn van op de borst.
Viel me een oude gedichtenbundel in handen van Jan Wit.
En onderstaand gedicht – u mogelijk wel bekend – trof me enorm.
Dit is de tijd. Je mag zeven keer raden.
Zeven maal zeventig keer heb je de tijd
om gissend en missend, door schande en schade
wijs, te ontkomen aan de kwade
droom van de wenteltrap eeuwigheid.
Dit is de tijd, de tijd om te zorgen,
zorgend staan met je rug naar het vuur,
bloot aan de dood, in het leven geborgen,
lezen de schaduwen van morgen
spelender-, spellenderwijs op de muur.
Dit is de tijd. God zelf staat zonder
zich te verroeren andersom.
Dit is de tijd. Er gebeurt geen wonder,
maar Hij telt langzaam van een tot honderd,
tot honderdtien… en dan: “Ik kom”.
Gerben Drost, 23 oktober 2020
