Druk, druk, druk

COLUMN

Wilma Beukhof

“Hé hallo, wat leuk dat ik jou hier zie! Dat is lang geleden! Hoe is het met je?” “Ach, je weet hoe het gaat: druk, druk, druk! Mijn ouders worden een dagje ouder, de kinderen zijn aan het puberen, op mijn werk is het loeidruk, de kerk, mijn vrienden….”

Eigenlijk is dit geen antwoord op de vraag. Blijkbaar ben je heel druk bezig met van alles en nog wat: gezin, werk, kerk, mantelzorg, sociaal doen. Maar dat zegt niets over jezelf, hoe het met JOU gaat. Dit antwoord zou een opstapje kunnen zijn naar een klaagzang over hoeveel ballen je in de lucht moet houden. Het kan ook stiekem vissen naar complimentjes zijn, al zul je dat zelf nooit toegeven. Je doet het toch maar allemaal, zelfs al ga je er zelf aan onderdoor. Iémand moet al die dingen toch doen!

Ik sprak onlangs met iemand die overspannen is, en daar flink van baalt. Die zei: “Ik vind het zo moeilijk om constant te moeten bedenken of ik iets wel aankan. Als ik iets toch doe, moet ik het dan later weer bezuren?” Inmiddels leert die persoon om prioriteiten te stellen: eerst zichzelf en het gezin, daarna komt de rest. Maar het eind is nog niet in zicht.

Soms zie je dat bij mensen ook aankomen, terwijl ze er zelf nog geen erg in hebben. Meestal zijn ze behept met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. En omdat ze nooit ‘nee’ zeggen, worden ze ook nog eens voor van alles gevraagd. Dat zijn meestal niet de mensen die klagen dat ze het zo druk hebben. Integendeel, ze gaan hun weg en ploeteren door, tot het niet meer gaat.

Is dit de bedoeling? Heeft God ons geschapen om maar door te gaan, en door te gaan? Is het de bedoeling dat het ook in de kerk maar een kleine groep mensen is die alles doet? Dan wordt er gezegd: “Maar Gods werk verdient toch dat we ons er voor inzetten? We hebben het beloofd toen we belijdenis deden! Het is uit dankbaarheid tot Hem dat we dit doen.” Klopt, is helemaal waar. Maar ik geloof niet dat God ons vraagt om onszelf helemaal voorbij te lopen. Bij de schepping heeft Hij al ingesteld dat we een rustdag hebben. Dat was nog voor de zondeval, dus toen alles nog volmaakt was. Blijkbaar zit het in mensen ingebouwd dat ze af en toe rust nodig hebben. Het is niet verkeerd om af en toe ‘nee’ te zeggen, al is het wel iets dat je moet leren. Stiekem voelt het ook wel lekker als ze je nodig hebben. Maar wanneer kom je er nog aan toe om eens rustig koffie te drinken met het gezin, of een spelletje te doen? Wanneer heb je nog tijd om een boek te lezen of een eind te wandelen zonder stappenteller? Wanneer heb je nog tijd om aan de relatie met je Vader te werken? Elke dag heeft 86.400 seconden, hoeveel daarvan gebruik om daadwerkelijk met je Schepper om te gaan?

Kent u “Is dit de film van uw leven?” Een aantal plaatjes van te jong, te overmoedig, te gelukkig, te druk, te oud en… te laat om aan God te denken. We schuiven het vaak voor ons uit: later heb ik wat meer tijd voor mezelf, voor ontspanning, voor Bijbelstudie. Maar komt er een later? Wat als onze tijd morgen op is?

“Hé hallo, wat leuk dat ik jou hier zie! Dat is lang geleden! Hoe is het met je?” “Hé, dat is inderdaad leuk! Er zit daar een leuk restaurantje, heb je tijd voor een kopje koffie? Kunnen we even bijkletsen, dat hebben we wel verdiend! De afwas staat er nog, maar die moet maar even wachten.”

Wilma Beukhof, 25 november 2022