Surprise

Wilma Beukhof

COLUMN


In onze kerk hebben we voor de peuters en kleuters het kinderprogramma “Op stap” van de HGJB. Net voor de preek gaan de kinderen van ongeveer drie tot zes jaar de kerk uit, samen met een ‘juf/meester’. Door het hele coronagebeuren is dit even stilgelegd; we hopen na de zomervakantie weer verder te kunnen gaan. Zelf draai ik daar ook in mee, en vorig jaar, vlak voor de zomerstop, viel mijn beurt precies op mijn verjaardag. Ik besloot voor de kinderen iets lekkers mee te nemen. Het werd een verrassingsei. Deze eieren, vroeger Kindersurprise genoemd, bestaan al sinds 1972, dus ben ik er zelf ook grotendeels mee opgegroeid. En het was altijd geweldig als je er eens eentje kreeg. Dat was bijzonder, dus bleef het leuk. De kinderen kregen bij Op stap dus zo’n ei. Helemaal blij natuurlijk. Tot ze ze uitpakten en natuurlijk de ander iets leukers had dan zijzelf. Ze gingen ruilen. En u raadt het al: van ruilen kwam huilen. Uiteindelijk gaf het meer verdriet dan vreugde. Dit verraste mij, en niet in positieve zin.

Eieren zorgen overigens wel vaker voor verrassingen. Je zult maar een vogel zijn in mei: nestje gemaakt, eitjes gelegd, straks lekker broeden. En dan, als je eventjes op stap bent om een maaltijd te scoren, komt er zo’n koekoek die een ei in jouw nest legt. Als vogel zie je het onderscheid nauwelijks omdat de koekoek haar eikleur aanpast aan de jouwe, en en passant nog maar even een ei van jou opeet zodat het aantal weer klopt.  En dan komt dat ei als eerste uit en werkt je ‘kind’ mooi alle andere eieren het nest uit. Een nare verrassing, waar zo’n vogel waarschijnlijk niets van begrijpt.

Afgelopen zondag hadden we een predikant die vertelde over de museumjaarkaart die hij met zijn gezin had. Ze gingen geregeld naar hun favoriete museum en elke keer weer was er weer iets om te ontdekken. Zelfs dingen die ze al lang hadden gezien, bleken soms verrassend uit de hoek te kunnen komen. En over musea gesproken: Zelf ben ik wel eens met onze jongste zoon naar Corpus geweest, op reis door het lichaam. Op een gegeven  moment sta je dan in de knie, en ineens komt daar een splinter naar binnen zetten: ongeveer een halve meter groot. Onze zoon schrok zich een hoedje. Achteraf was het wel leuk, maar op dat moment kon hij die verrassende wending niet waarderen.

In de afgelopen tijd zijn er ook veel mensen verrast met allerlei liefdevolle aardigheden. Opa’s en oma’s die een kaart of mooie tekening kregen van de kleinkinderen; zonder examen geslaagden die vlaggen, champagne, gebak aangereikt kregen van langsrijdende docenten; medewerkers die van de directie een bos bloemen of een doos chocolade kregen; liedjes die door de leerlingen voor hun juffen werden gezongen; enz. Zelfs dit soort verrassingen veroorzaken soms tranen, van blijdschap.

Ik ken nog een verrassende ruil waarbij soms tranen vloeien, van verdriet, maar ook van vreugde. Elke keer als het Avondmaal gevierd wordt, horen we ervan in het bijbehorende formulier: Jezus werd gebonden, opdat Hij ons zou ontbinden. Hij heeft smaad gedragen, opdat wij nooit meer bij God te schande zouden worden. Hij is ter dood veroordeeld, opdat wij zouden worden vrijgesproken. Hij heeft onze vloek op Zich geladen, zodat wij met Zijn zegen zouden worden vervuld.

Over een verrassing gesproken!

Wilma Beukhof, 12 juni 2020