Trouwdag

COLUMN

Wilma Beukhof

Afgelopen week waren mijn man en ik dertig jaar getrouwd. In die tijd was er nog een Koninginnedag, en we hadden de datum zo uitgekozen dat we maar twee dagen vrij hoefden te nemen om toch tien dagen vrij te hebben, inclusief de weekenden dan. Ook nu valt het dus nog steeds in de tijd van feestelijkheden, net aan het begin van de meivakantie.

Vijf jaar geleden was het natuurlijk een officieel jubileum, vijfentwintig jaar. Toen zijn we met het hele gezin naar Israël geweest. Deze keer hebben we het wat minder uitgebreid gedaan, maar zijn we met zijn allen een lang weekend naar een vakantiewoning in het oosten van het land geweest. De verloofde van onze oudste dochter is inmiddels al weer jaren onze schoonzoon, onze tweede schoonzoon was toen nog niet in beeld, en is nu ook al weer twee jaar met onze tweede dochter getrouwd, en ook het vriendje van onze jongste dochter was mee. Zo begin je dertig jaar geleden met zijn tweeën, en ineens zit je met tien man in een huis! Ik ben heel benieuwd hoe het over vijf jaar zal zijn, als we dat mogen beleven tenminste.

Ja, dat is wel iets waar je op zo’n moment eens bij stil staat. Dat je een huwelijk aangaat, en hoopt op een lang leven samen, maar dat je maar moet afwachten hoe alles loopt. Als tiener riep ik altijd dat ik tien kinderen wilde, of helemaal niets: het zijn er vijf geworden. Hoewel het inmiddels toch aardig naar de tien gaat door alle aanhang. We zijn in een huis bij Muiden gaan wonen waar we helemaal verliefd op waren, maar inmiddels is dat huis gesloopt voor de verbreding van de A1. Je merkt ineens dat je ouder wordt, het gaat allemaal niet zo gemakkelijk meer. De kinderen zijn allemaal meerderjarig: waar is de tijd gebleven dat je ze nog elke dag naar school moest brengen, luiers verschonen, tafelmanieren leren (ze kunnen het bij een ander netter dan bij ons thuis, dus of dit nu helemaal gelukt is?). Je kijkt toe bij de diploma-uitreikingen, huwelijken, belijdenisdiensten van de kinderen.

Zeker bij die belijdenisdiensten zit je daar zomaar verwonderd te zijn: dat je kind daar staat, voorin die kerk, en openlijk zijn/haar jawoord geeft aan zijn/haar God! We weten maar al te goed hoeveel we zelf tekort schieten als het gaat om het voorleven van het leven met de Here. Hoe vaak hebben we niet gezwegen als we moesten spreken, hoe vaak hebben we niet gesproken als we moesten zwijgen?!

Onze trouwtekst was Romeinen 8:35a: “Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus?” Dat is het! Het is niet omdat wij zo goed zijn en zo’n goed voorbeeld zijn dat onze kinderen God dienen. Het is omdat Zijn liefde ons en hen nooit loslaat! Dan kunnen we verder naar de volgende vijf, tien, twintig jaar. In afwachting van wat dat zal brengen, maar in het vertrouwen dat, wát er ook gebeurt, Hij er voor ons is. Zoals de tekst die ik eens op een shirt van een van mijn zussen zag: I don’t know what the future will hold, but I know Who holds the future.

Wilma Beukhof, 5 mei 2023